opanowany człowiek

См. также в других словарях:

• nawiedzony — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, nawiedzonydzeni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} opanowany jakąś manią, ślepo wierzący w coś; fanatyczny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nawiedzony lider kanapowej… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• drań — m I, DB. drania; lm M. dranie, DB. drani, rzad. draniów pot. «człowiek podły, nikczemny, przewrotny; łobuz, nicpoń, gałgan» Był skończonym draniem. ◊ Zimny drań «człowiek opanowany, odznaczający się bezwzględnością i wyrachowaniem» …   Słownik języka polskiego

• flegmatyk — m III, DB. a; lm M. flegmatykycy, DB. ów psych. «człowiek o powolnych, słabych i krótkotrwałych reakcjach uczuciowych; potocznie: człowiek odznaczający się powolnym usposobieniem, opanowany, chłodny» ‹gr.› …   Słownik języka polskiego

• maniak — I m III, DB. a, N. maniakkiem; lm M. maniakacy, DB. ów «człowiek opanowany manią, mający jakąś pasję; człowiek cierpiący na jakąś manię» Robić, powtarzać coś z uporem maniaka. Stać się maniakiem. II m III, D. a, N. maniakkiem; lm M. i 1. łow.… …   Słownik języka polskiego

• maniak — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. mańjak] {{/stl 7}}{{stl 8}}rz. mos IIa, lm M. maniakacy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} człowiek mający jakąś pasję, bardzo mocno czymś zainteresowany; zapaleniec, hobbista : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• chłopoman — m IV, DB. a, Ms. chłopomannie; lm M. ci chłopomanni, te y, DB. ów «człowiek opanowany chłopomanią» …   Słownik języka polskiego

• opętaniec — m II, DB. opętaniecańca, W. opętaniecańcze (opętaniecańcu); lm M. opętaniecańcy, DB. opętaniecańców pot. «człowiek opanowany jakąś manią, fanatyczny entuzjasta, zapaleniec, fanatyk» Opętaniec nauki, sportu, teatru …   Słownik języka polskiego

• stoik — m III, DB. a, N. stoikkiem; lm M. stoikicy, DB. ów «zwolennik, przedstawiciel stoicyzmu; człowiek bardzo spokojny i opanowany, niezależnie od zmiennych kolei losu» Szkoła, doktryna stoików …   Słownik języka polskiego

• takt — m IV, D. u, Ms. taktkcie; lm M. y 1. blm «umiejętność zachowania się w sposób opanowany, nie wywołujący nieporozumień i nie zamierzonych konfliktów z ludźmi; zachowanie zasad przyzwoitości, poczucie umiaru, delikatność» Człowiek pełen taktu.… …   Słownik języka polskiego

• zimny — zimnyni, zimnyniejszy «mający niską temperaturę, taki, w którym panuje niska temperatura; wywołujący wrażenie intensywnego chłodu, ziębiący» Lodowato zimny. Zimny wiatr, powiew. Zimna kawa, woda. Zimny pokój, dzień. Zimne ręce, nogi. Zimna kąpiel …   Słownik języka polskiego

• zrównoważony — zrównoważonyeni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. zrównoważyć (p.) zrównoważony w użyciu przym. 1. «spokojny, opanowany, rozważny» Zrównoważony młody człowiek. 2. «będący wyrazem opanowania, rozwagi» Zrównoważone usposobienie. Zrównoważony… …   Słownik języka polskiego